10 ΙΟΥΛΙΟΥ 1949-ΜΑΥΡΗ ΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΡΙ

                                    ΑΔΙΚΩΣ ΣΚΟΤΩΘΕΝΤΕΣ ΠΑΡΟΡΙΤΕΣ
                                   ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ
                                            ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ ΤΗΣ ΒΕΛΙΤΣΑΣ

                                                      ΓΚΙΚΑΣ Κ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
                                                                   ΕΤΩΝ 18

                                                     ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΟΣ Δ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
                                                                      ΕΤΩΝ 22

                                                 ΣΟΥΛΤΑΝΗΣ Ε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
                                                                    ΕΤΩΝ 24

                                                          ΓΚΙΚΑΣ Ν  ΔΗΜΟΣ
                                                                  ΕΤΩΝ 45

Χρέος τιμής ως Παρορίτης και με αίσθημα ευθύνης ως πρόεδρος του Συλλόγου θέλω να γράψω για ένα άσχημο γεγονός που διστυχώς απο τη δική μου γεννιά και μετά ,πολλοί νέοι δεν το γνωρίζουν.Το γεγονός αυτό έχει να κάνει με την αυτοθυσία των τεσσάρων συγχωριανών μας τον Ιούλιο του 1949 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου..
Το ημερολόγιο έγραφε 10 Ιουλίου ημέρα Κυριακή.Κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας απο την ανοικτή πόρτα μπήκε μέσα στην εκκλησία ένα γμαροπούλι που λέμε στα χωριά μας.Ολοι είπαν με μία φωνή οτι το χωριό μας θα πάθει μεγάλο κακό.Την περίοδο εκείνη ήταν σε εξέλιξη ο εμφύλιος πόλεμος.Μετά την εκκλησία έλαβε εντολή ο αρχηγός των ΤΕΑ Παρορίου Γκίκας Ιωάννης(λάσπας),όπως στρατολογήσει νέους Παρορίτες  για να πάνε στον Παρνασσό και στα βράχια πάνω απο τη Βελίτσα να αποκρούσουν τις επιθέσεις των ανταρτών.Οι συγχωριανοί μας που τυχαία επέλεξε ο αρχηγός των ΤΕΑ ηταν οι εξής:ΓΚΙΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΟΥ Κωνσταντίνου ΕΤΩΝ 18
ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΟΥ Δημητρίου ΕΤΩΝ 22
ΣΟΥΛΤΑΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΟΥ Ευσταθίου ΕΤΩΝ 24
ΓΚΙΚΑΣ ΔΗΜΟΣ ΤΟΥ Νικολάου ΕΤΩΝ 45
και τελευταίος αλλά επιζών ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Του Θεοδώρου ΕΤΩΝ 19.Απο το χωριό μας τους πήγανε στο Κηφισσοχώρι,και απο εκει μαζί με άλλους νέους απο τα γύρω χωριά ανηφορίσανε για τη Βελίτσα.Η μάχη ήταν σε εξέλιξη στα σκληροτράχηλα μονοπάτια του Παρνασσού.Σε κάποια στιγμή ακούστηκε μια γυναικεία φωνή απο τους αντάρτες που είπε...τους φάγαμε συναγωνιστές.Τότε οι συγχωριανοί μας μη γνωρίζοντας τα κακότοπα μονοπάτια του Παρνασσού αρχίσαν να τρέχουν χωρίς να γνωρίζουν οτι απο κάτω υπήρχε γκρεμός,με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ΑΔΙΚΑ και  ακαριαία και οι τέσσερις συγχωριανοί μας. Το ίδιο βράδυ της Κυριακής και αφού οι Παρορίτες δεν είχαν γυρίσει στο χωριό μας οι συγγενείς τους ανησύχησαν και με το πρώτο φώς της μέρας ξεκίνησαν να πάνε να δούν τι τους είχε συμβεί.Ηταν στην κακιά μοίρα του συγχωρεμένου  μπαρμπα-Κώστα Γκίκα(λουρίδα)να βρεί πρώτα το άψυχο σώμα του γιού του Δημήτρη,μετά του αδερφού του Δήμου,και στην συνέχεια των υπολοίπων  δύο συγχωριανών μας.Η κηδεία τους έγινε μέσα σε πολύ μεγάλο πένθος για το χωριό μας την ίδια μέρα απο τον Ιερό Ναό Αγίων Θεοδώρων Παρορίου,σε μια τραγική στιγμή να υπάρχουν τέσσερα φέρετρα μέσα στο Ναό με νέους ανθρώπους,και στο νεκροταφείο του χωριού τους θάψανε και τους τέσσερις στον ίδιο τόπο,δίπλα δίπλα .Μια μεγάλη Τραγωδία  που διστυχώς μόνο οι μεγάλοι στην ηλικία Παρορίτες θυμούνται και γνωρίζουν.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ

Στις άμεσες εκδηλώσεις που θα διοργανώσει ο συλλογoς των Απανταχού Παροριτών θα είναι να επισκεφτούμε όλοι οι Παρορίτες το χωριό της Βελίτσας και να πραγματοποιήσουμε μνημόσυνο-τρισάγιο στη μνήμη των αδίκως σκοτωθέντων συγχωριανών μας,να καταθέσουμε ένα στεφάνι τιμής και δόξας φτιαγμένο απο Παρορίτικα λουλούδια,και να πιούμε έναν καφέ στη μνήμη τους στον αιωνόβιο πλάτανο της Βελίτσας.