ΠΑΡΟΡΙ-PRESS Η ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ


TO BHMA ENHMEΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΠΑΡΟΡΙΤΗ

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Αλλαγή ηγεσίας στον Εμπορικό Σύλλογο Λιβαδειάς -Eξελέγη και ο συγχωριανός μας κ.Ζησιμόπουλος Θεόδωρος





Ολική ανατροπή και ανανέωση ριζική επεφύλαξαν οι χθεσινές εκλογές στον Εμπορικό Σύλλογο Λιβαδειάς, ο οποίος μετά από ένα μακρύ διάστημα κατά την προεδρία του κ. Κώστα Παπασπύρου, περνά «χέρια» (όπως πληροφορούμαστε όταν θα καταλήξουν οι σχετικές δημαιρεσίες) του κ.Αθανάσιου Καλογρηά.

Ο κ. Καλογρηάς, μέλος της γνωστής οικογένειας εμπόρων της πόλης, αναδείχθηκε πρώτος σε ψήφους (έλαβε 172) από τον συνδυσμό «Κοινωνία Εμπόρων». Στο νέο ΔΣ εκλέγονται ακόμη τέσσερα μέλη, οι κκ. Νότης Αγνιάδης, Νίκος Θανέλλας, Μάριος Σάκκος και Θεόδωρος Σησιμόπουλος. Η «Ενωτική Κίνηση Εμπόρων» του Γιώργου Βαρβαράκη έλαβε93 ψηφοδέλτια, κατέλαβε την δεύτερη θέση, γι` αυτό εκλέγει δύο μέλη στο ΔΣ, τον ίδιο και τον κ. Δημήτριο Γέρο.Τέλος, ο Συνδυασμός «Αγωνιστική Συνεργασία Εμπόρων Λιβαδειάς» του Χρήστου Αναγνώστου έλαβε 36 ψήφους και δεν κατάφερε να εκλέξει κανένα μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του Εμπορικού Συλλόγου Λιβαδειάς.
Η αλλαγή αυτή έρχεται σε μια περίοδο που τα ζητήματα των ΜμΕ είναι γνωστά και ανοικτά, μια περίοδο όπου η Λιβαδειά και ο εμπορικός της κόσμος απαιτεί πρωτοβουλίες που να προσθέσουν πλεονεκτήματα στην αγορά της ενώ δεν θα πρέπει να παραληφθεί η ενίσχυση της εξωστρέφειας του Ε.Σ.Λ., σε άμεση συνεργασία και με το Επιμελητήριο Βοιωτίας αλλά και τους υπόλοιπους εμπορικούς Συλλόγους του Νομού μας.
 
 

ΕΝΑΣ ΑΙΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ,ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Το Γενικό Εκκλησιαστικό Λύκειο – Γυμνάσιο Λαμίας έχει παρουσία από το 1918 και έχει προσφέρει πολλά στην Παιδεία, την Εκκλησία και στον τόπο μας. Η κοινωνία μας είναι σήμερα γεμάτη από διακεκριμένους επιστήμονες, επιτυχημένους μουσικούς, ευ...λαβέστατους ιερείς, καταξιωμένους πολίτες, ευσυνείδητους εκπαιδευτικούς οι οποίοι φοίτησαν στην Εκκλησιαστική Σχολή της πόλης μας.
Πρέπει να γνωρίζετε ότι οι απόφοιτοι του Σχολείου μας δεν γίνονται μόνο καλοί Κληρικοί (Αρχιερείς, Ιερείς και Μοναχοί) αλλά και Εκπαιδευτικοί, Επιστήμονες, Στρατιωτικοί, Δημόσιοι Υπάλληλοι, Επιχειρηματίες κ.λπ., και προπαντός ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Οι τίτλοι του Γενικού Εκκλησιαστικού Λυκείου – Γυμνασίου Λαμίας είναι ισότιμοι με αυτούς των Σχολείων της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, για την επιστημονική κατάρτιση, αλλά και επαγγελματική αποκατάσταση των μαθητών μας. Στο Σχολείο μας διδάσκονται όλα τα μαθήματα της Γενικής Παιδείας και επιπλέον, η Βυζαντινή Μουσική, με ειδικά επιλεγμένους, έμπειρους εκπαιδευτικούς, άριστα οργανωμένα εργαστήρια Φυσικοχημείας και Πληροφορικής και Παρεκκλήσι για τις Ιερές Ακολουθίες.
Τα ολιγομελή τμήματα και η σχεδόν εξατομικευμένη διδασκαλία αποτελούν το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της Σχολής μας. Αποτελεί εξάλλου καθημερινό μέλημα των διδασκόντων του Σχολείου μας να καλλιεργούν με σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους την έφεση των μαθητών για μάθηση. Στο Γενικό Εκκλησιαστικό Λύκειο – Γυμνάσιο Λαμίας η συνολική καλλιέργεια της προσωπικότητας των μαθητών γίνεται μέσα από τη δημιουργική αξιοποίηση των ευκαιριών τού σχολικού προγράμματος. Έτσι, οργανώνεται ένα πλέγμα ξεχωριστών δραστηριοτήτων, εντός και εκτός Σχολείου, που δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να κατακτήσουν περισσότερες γνώσεις και να διευρύνουν τις εμπειρίες τους. Υπηρετώντας στην πράξη την ιδέα του πολιτισμού στο σχολείο και θεωρώντας ότι ο πολιτισμός πρέπει να διαχέεται και να περνάει μέσα από όλα τα διδασκόμενα αντικείμενα, οι μαθητές μας ενθαρρύνονται να λαμβάνουν μέρος σε διαγωνισμούς και πνευματικές διοργανώσεις, εκπονούν προγράμματα αγωγής υγείας, περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, με την αξιοποίηση ευρωπαϊκών προγραμμάτων (π.χ. Comenius) έρχονται σε επαφή, αδελφοποιούνται και συνεργάζονται με μαθητές ελληνικών και ξένων σχολείων.Στο Σχολείο μας λειτουργεί η Θεωρητική Κατεύθυνση αλλά από το Σχολικό Έτος 2011-2012 και η Τεχνολογική. Εκτός των σχολικών μαθημάτων, οι μαθητές μας έχουν τη δυνατότητα να αθλούνται αλλά και να παρακολουθούν μαθήματα κατηχήσεως και βυζαντινής μουσικής.
Για τους μαθητές άλλων Δήμων, Επαρχιών και Νομών, υπενθυμίζουμε ότι στο χώρο του Σχολείου λειτουργεί η Περιφερειακή Εκκλησιαστική Εστία υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος. Έτσι εξασφαλίζεται στα παιδιά η δυνατότητα να διαμένουν και να σιτίζονται δωρεάν και να μην ταλαιπωρούνται από τις συγκοινωνίες εντάσσοντας το Σχολείο μας στα ίχνη του λεγόμενου, όχι μόνο ολοήμερου, αλλά μάλλον του 24ωρου Σχολείου. Ειδικά σε αυτές τις δύσκολες εποχές που η οικονομική κρίση μαστίζει όλο και περισσότερες οικογένειες, η φιλοξενία που παρέχει το σχολείο μας μπορεί να φανεί πολύτιμη. Οι οικότροφοι μαθητές διαμένουν σε πρόσφατα ανακαινισμένες εγκαταστάσεις. Η Εστία διαθέτει 13 δωμάτια και διευθύνεται από έμπειρο και αφοσιωμένο προσωπικό και επιβλέπεται από Επιμελητές με εμπειρία οι οποίοι μάλιστα υπήρξαν και οι ίδιοι απόφοιτοι της Σχολής. Σ’ αυτό συντελεί και το ήρεμο και πνευματικό περιβάλλον που εμπνέει εμπιστοσύνη σε γονείς και σπουδαστές.
Τονίζουμε ότι το Σχολείο μας αποτελεί εγγύηση και δίνει μια μοναδική ευκαιρία στους μαθητές να αποκτήσουν Ελληνο-Χριστιανική αγωγή και ορθόδοξο ήθος. Αταλάντευτα και με το ίδιο πνεύμα, το Γενικό Εκκλησιαστικό Λύκειο Λαμίας συνεχίζει την ιστορική του πορεία. Προσφέρει με την φωτισμένη καθοδήγηση του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Φθιώτιδος κ.κ. Νικολάου ολοκληρωμένη παιδεία που απευθύνεται στο νου, αλλά και στη ψυχή των νεαρών μαθητών. Αγωνίζεται, παρά τις όποιες δυσκολίες, και κάνει αισθητή την παρουσία του στην πόλη μας και στο Πανελλήνιο.
Γονείς, κληρικοί και λαϊκοί, και όσοι άλλοι αναζητούν για τα παιδιά τους ένα Πρότυπο Εκπαιδευτήριο για να σπουδάσουν δωρεάν σε ήρεμο φυσικό, πνευματικό και προπαντός ορθόδοξο και Ελληνικό περιβάλλον, ας γνωρίζουν ότι μπορούν να φοιτήσουν στο Εκκλησιαστικό μας Σχολείο.

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Ιούνιος 1821. Η Πολιορκία της Λιβαδειάς και ηρωική Εξοδος των Λιβαδειτών από το Κάστρο

Η πολιορκία και η καταστροφή της Λιβαδειάς από τα στρατεύματα του Σουλτάνου τον Ιούνιο του 1821 απο­τελεί κομβικό γεγονός για την παλιγγενεσία στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, χωρίς να είναι ευρέως γνω­στό στις λεπτομέρειές του. Δεν είναι μόνον η καταστροφή της πλέον πολυάνθρωπης, της πιο πλούσιας και της ισχυρότερης πόλης στην Ανατολική Ελλάδα, ούτε ο μεγάλος φόρος αίματος που οι Λιβαδείτες πλήρωσαν με χίλιους πεντακόσιους -ή κατ' άλλους δύο χιλιάδες νεκρούς. Είναι κυρίως η Εξοδος των πολιορκημένων κατοίκων από το Κάστρο της πόλης, η οποία, απετέλεσε προάγγελο της ιστορικής, της μεγάλης Εξόδου του Μεσολογγίου και σηματοδότησε την ακλόνητη αποφασιστικότητα των Λιβαδειτών, των Ελλήνων για την κατάκτηση της πολιτικής τους ελευθερίας. Ή, όπως το θέτει ο κορυφαίος ιστορικός της Ελληνικής Επανάστασης Διονύσιος Κόκκινος:

"Η ηρωική αυτή έξοδος των ενόπλων Λειβαδιτών με τα γυναικόπαιδα διά μέσου των τάξεων του τουρκικού στρατού, καλώς προπαρασκευασθείσα, δεν είχεν πολλάς ζημίας. Εξήντα μόνον εκ των δύο χιλιάδων, υπολογιζόμενων και των γυναικόπαιδων, εχάθησαν. Πολύ ολίγοι, λαμβανομένου υπ' όψιν του απεγνωσμένου και του επικινδύνου του τολμήματος. Αλλ' η πράξις αυτή, νέον ηρωικόν κίνημα των Λειβαδιτών μετά την κήρυξιν της επαναστάσεως και την υπεράσπισιν της γέ­φυρας της Αλαμάνας από τους περί τον Διάκον συμπολίτας των, είναι η πρότυπος μικρογρα­φία του μετ' ολίγα έτη επισυμβάντος δράματος της εξόδου εις το Μεσολόγγι".


Οταν έγιναν γνωστές οι πρώτες ειδήσεις για τον ξε­σηκωμό των χριστιανών στην ελληνική χερσόνησο, οι τουρκικές στρατιές που πολιορκούσαν τον Αλή πασά στην Ηπειρο έλαβαν εντολή να σπεύσουν -μετά την ε­ξόντωσή του- προς ενίσχυση των Οθωμανών της Τριπολιτσάς, Ομως για να διαπεραιώσουν στην Πελοπόννησο έπρεπε να καταπνίξουν τις εστίες της εξέγερσης στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ο Δράμαλης επιτέθηκε από τη Λάρισα και διέλυσε τα σώματα των Θεσσαλών και δια­σκόρπισε τους επαναστάτες του Πηλίου. Ο Χουρσίτ πασάς, υπεύθυνος για τη Νότια Ελλάδα, διέταξε τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ, δύο από τους ι­κανότερους στρατηγούς του, να εκστρατεύσουν στην Ανατολική Στερεά με στόχο την κατάπνιξη της ελληνι­κής εξέγερσης και ακολούθως την εισβολή στην Πελο­πόννησο. Οι δύο στρατηγοί, αφού εξουδετέρωσαν τον Αθανάσιο Διάκο στην θρυλική μάχη της Αλαμάνας κι αφού ηττήθηκαν στο Χάνι της Γραβιάς από τη στρα­τηγική ιδιοφυΐα του Οδυσσέα Ανδρούτσου, εμφανί­στηκαν στις αρχές Ιουνίου στις πύλες της Λιβαδειάς και για την ακρίβεια στρατοπέδευσαν στο Τουρκοχώρι. Από εκεί, όπως ο Ιωάννης Φιλήμων περιγράφει στο Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως
πέστειλαν προς τον Οδυσσέα από κοινού Χατσή Μαχμούτ αγάν τινα, Κρητικόν, πρώην βοεβόνδαν Λεβαδείας, υπισχνούμενοι λήθην μεν των πα­ρελθόντων, αξιώσεις δε μεγάλας και αμοιβάς, ει εφιλιούτο μετ' αυτών και ενήργει ειλικρινώς διά την υποταγήν των κατοίκων. Εν ταύτη τη ώρα ο Οδυσσεύς δύο τινά επεδίωκε, πρώτον το κέρδος καιρού τινος, έως αν φθάση η βοήθεια των Πελοποννησίων, και δεύτερον την αναστολήν της περαιτέρω κινήσεως των εχθρών, όπως οι πεδινοί παραμερίσωσι τας οικογενείας αυτών και τα ποί­μνια. Ωφελούμενος λοιπόν εκ της περιστάσεως ταύτης, υπεκρίθη επιτηδείως, εζήτησεν ως όρο ίνα μη προχωρήσωσιν οι πασσάδες και εξαγριώσωσιν ούτω τον κόσμον, και υπεσχέθη ότι συνομιλήσει μετά των γερόντων του τόπου, ίνα πείση αυτούς προς την υποταγήν

Ματαίως οι Τούρκοι περιέμενον επί ημέρας τινάς αποτέλεσμα τι. Και διά τούτο κινήσαντες τη 9η Ιουνίου κατά της Λεβαδείας, προσε-κάλεσαν εις υποταγήν τους κατοίκους αυτής επί αμνηστεία και πλήρει ασφάλεια ζωής, τιμής και ιδιοκτησίας, αποστείλαντες τον αυτόν Χατσή Μαχμούτ αγάν βοεβόνδαν. Οι Λεβαδειείς ουδεμίαν εδέχθησαν ομιλίαν μετ' αυτού, ειδοποιήσαντες μόνον ότι έχουσι πόλεμον. Εξελθόντες μάλιστα προσέβαλον τούτον και τους πεντακοσίους αυτού ιππείς, ότε εφόνευσάν τινας και εφονεύθησαν ολίγοι. Ούτε την έκτασιν και το απερίφρακτον της πόλεως έβλεπον, ούτε περί των συνεπειών της προσβολής κατά πόλεως πληθούσης γυ­ναικοπαίδων εσκέπτοντο, Εστηρίζοντο μεγάλως επί τη παρουσία του Οδυσσέως, εισελθόντος τότε εις την πόλιν, και λίαν παρήγορον είχον ελπίδαν περί της πελοποννησιακής βοηθείας. Ο Οδυσσεύς προέτρεψεν αυτούς όπως αποσύρωσιν ευθύς όλα τα γυναικόπαιδα την νύκτα. Ουκ εισακούσθη όμως, διότι υπέρ παν άλλο εκυρίευε τότε το πλήθος ο ενθουσιασμός και η απειρία".

Επίθεση στη Λιβαδειά

Οπως βλέπουμε, οι δύο πασάδες, αφού μέχρι τις 9 Ιουνίου έμειναν στο Τουρκοχώρι περιμένοντας απάντηση από τον Ανδρούτσο στην πρότασή τους για ειρηνική υποταγή των κατοίκων, αμνηστία και αμοιβή για τους αρχηγούς τους, ξεκίνησαν για τη Λιβαδειά, όπου λίγο πριν φτά­σουν έστειλαν και πάλι απεσταλμένους στους προκρίτους με προτάσεις για ειρήνη,

Παίρνει τη σκυτάλη ο Διονύσιος Κόκκινος, που περιγράφει με συγκλονι­στική ενάργεια τα γεγονότα:

"Αλλ’ οι Λειβαδίται, που είχαν εμπιστοσύνην εις τας δυνάμεις των και είχαν εγκαρδιωθή από την είδησιν της ευρισκομένης καθ' οδόν ε­νισχύσεως των Πελοποννησίων, δεν εδέχθησαν καμμίαν συνεννόησιν, ούτε εφρόντισαν διά παρελκύσεως με δήθεν διαπραγματεύσεις να κερδίσουν καιρόν έως ότου δυνηθούν τα εις την επαρχίαν ευ­ρισκόμενα σώματα ή οι αναμενόμενοι εκ Πελοποννήσου να τους βοηθήσουν. Τουναντίον έκαμαν έξοδον εκ της πόλεως και επετέθησαν κατά των προφυλακών του εχθρού. Τούτο ήτο εντελώς άστοχον. Διότι, εκτός της ανεπαρκείας της δυνάμεως που διέθεταν προς υπεράσπισιν του φρουρίου απέναντι τόσον ισχυρού εχθρού, η πόλις ήτο απολύτως άφρακτος και τα γυναικόπαιδα εκτεθειμένα εις άμεσον κίνδυνον εν περιπτώσει προσβολής. Ο Ανδρούτσος, που είχε κατορθώσει να εισδύση εις την πόλιν, τους συνεβούλευσε ν' απομακρύνουν κατά την νύκτα τα γυναικό­παιδα προς τα ορεινά μέρη. Αλλ' οι Λειβαδίται δεν ηθέλησαν να ακούσουν τον έμπειρον αρχηγόν. Επιπολαία αντίληψις ηρωισμού τους παρωθούσεν εις άμυναν μέχρις εσχάτων ή μάλλον εις την παραμονήν των εις την πόλιν μεθ' ολοκλήρου του πληθυσμού, διότι η πραγματική άμυνα ήτο αδύνατος".

Στις 10 Ιουνίου τρία σώματα τουρκικών στρατευμάτων έκαναν επίθεση στην πόλη. Στη θέα των Τούρκων στρατιωτών, γυναίκες και παιδιά, ο ά­μαχος πληθυσμός εν γένει, πάγωσε και καταλήφθηκε από τρόμο. Ετρε­χαν στους δρόμους καταδιωκόμενοι προσπαθώντας να βρουν οδό διαφυγής από τον θάνατο, κραύγαζαν και θρηνούσαν με τέτοια ένταση που σκέπαζε κι αυτούς ακόμα τους πυροβολισμούς. Και συνεχίζει:.

"Οσοι είχαν όπλα εκλείσθησαν εις τα ισχυρότερα σπίτια και επυροβολούσαν, αλλά ετούτο επέτεινε την σύγχυσιν του πληθυσμού, την μανίαν των εισβαλλόντων και την καταδίωξιν. Η φρουρά της πόλε­ως εκλείσθη εις το παλαιόν φρούριον μαζί με μερικούς από τους άνδρας του Ανδρούτσου. Αλλά η καταφυγή εις το φρούριον δεν είχεν άλλον λόγον παρά την κατά το δυνατόν προστασίαν των γυ­ναικοπαίδων. Το φρούριον δεν ήτο δυνατόν να αντισταθή επί πο­λύ εις τον διαθέτοντα ήδη ισχυρόν πυροβολικόν εχθρόν, και ο Αν­δρούτσος κρίνων ορθώς ότι η βοήθειά του θα ήτο αποτελεσματικωτέρα αν είχεν ελευθέρας κινήσεις -δεν διέθετεν, άλλωστε, παρά ολίγους άνδρας- έφυγεν από την Λειβαδιάν προς την Γρανίτσαν".

Το ίδιο το βράδυ του αποκλεισμού, ο Ανδρούτσος επικεφαλής διακοσί­ων πενήντα στρατιωτών περνάει στον βράχο της Αγίας Ιερουσαλήμ απέναντι από το κάστρο της Λιβαδειάς και όπως αναφέρει ο Τάκης Λάππας:
"Για να ψυχώσει τους κλεισμένους στο κάστρο της Λειβαδιάς και να τους δώσει είδηση πως κει κοντά τριγυρίζει, φτάνει στον αντίπερα από το κάστρο βράχο της Αγιουρσαλής. Ρίχνει από το καταρράχι πάνω μια μπαταριά για σύνθημα και πηγαίνει στο χωριό Σούρπη".



Η σφαγή των Λιβαδειτών

Συνεχίζοντας την παράθεση των γεγονότων ο Δ. Κόκκινος περιγράφει τον όλεθρο που ακολούθησε την κατάληψη της φημισμένης πολιτείας: "Η πόλις εγκατελείφθη εις το έλεος του εχθρού. Οι δρόμοι της κα­τέστησαν θέατρον των δραματικωτέρων σκηνών μεταξύ των διωκόντων και των διωκομένων γυναικών και παιδιών, ενώ τα σπίτια ελεηλατούντο. Εις χιλίους ανήλθον περίπου οι νεκροί, μεταξύ των ο­ποίων ο αριθμός των γυναικών και των παιδιών που εσφάγησαν δεν ήτο μικρός. Δυόμισι χιλιάδες γυναικόπαιδα ηχμαλωτίσθησαν και εις δύο ακόμη χιλιάδας υπελογίσθησαν οι κλεισθέντες εις το φρού­ριον".

Ο Ανδρούτσος από τη Γρανίτσα μετέβη στη Σούρπη, για να συνεννοη­θεί με τους άλλους οπλαρχηγούς που βρίσκονταν στην επαρχία για το τι μέλλει γενέσθαι, για την επίθεση στους Τούρκους και τη λύση της πο­λιορκίας του φρουρίου - υπήρχε ενημέρωση για όσα διαδραματίζονταν εκεί από έναν ποιμένα που έμπαινε από τη μικρή είσοδο στον χώρο που εικάζεται ότι βρίσκεται το Τροφώνειο μαντείο. Ο Γκούρας έφτασε τέσσερις μέρες μετά.

"Εν τω μεταξύ έφθασεν η εκ Πελοποννήσου αναμενομένη βοήθεια διά των Μεγάρων. Ο Ανδρούτσος έσπευσε να συνάντηση τους ερ­χομένους εις το Στεβενίκο και από εκεί ωδήγησε τους καταφθάσαντας πρώτους Νικηταράν και Ηλίαν Μαυρομιχάλην και Τσαλαφατίνον εις την Σούρπην. Οι ελθόντες ολίγον αργότερα άλλοι αρχηγοί, εις τους οποίους είχαν ήδη προστεθή ο Κυριακούλης Μαυρομιχά­λης, ο Σταυριανός Καπετανάκης και ο Χατζη-Βασιλείου, εξ αγνοίας της οδού, έπεσαν προ ενός οχυρώματος των Τούρκων κατά την μονήν της Ιερουσαλήμ και κατόπιν απωλείας δεκαπέντε ανδρών κα­τέφυγον εις την Γρανίτσαν όπου ωχυρώθησαν. Εκεί, μεταξύ των ευρισκομένων εις την Σούρπην και των ωχυρωμένων εις την Γρανίτσαν, κατεστρώθη σχέδιον νυκτερινής εφόδου κα­τά του εχθρικού στρατοπέδου".

Η άφιξη του Ηλία Μαυρομιχάλη στο Στεβενίκο έγινε γνωστή στο κάστρο της Λιβαδειάς και αναπτέρωσε το ηθικό των πολιορκούμενων Λιβαδειτών, Ο Ιωάννης Φιλήμων διασώζει αυτό που στόμα με στόμα έλεγαν μετα­ξύ τους οι καταπονημένοι Ελληνες του κάστρου: Ό Μπεζαϊντές έφτασε στο Στεβενίκο", περιγράφοντας τον Ηλία Μαυρομιχάλη, τον νεαρό και γενναιότατο γιο του μπέη της Μάνης, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

Οι Πελοποννήσιοι

Πάντα σύμφωνα με τον Διονύσιο Κόκκινο, στρατιωτικές δυνάμεις "κατά τας αρχάς Ιουνίου απεστάλησαν εις την Ανατολικήν Ελλάδα υπό του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη κατόπιν αιτήσεως των εκεί αρχη­γών και πιθανώτατα μόνον του Ανδρούτσου. Αι συνεχιζόμενοι πολιορκίαι των φρουρίων της Πελοποννήσου και ιδίως της Τριπολιτσάς, όπου ήτο εστραμμένη όλη η προσοχή, δεν επέτρεπαν την απομάκρυνσιν ούτε ενός ανδρός. Τουναντίον οι πολιορκηταί είχον αυτοί ανάγκην βοηθειών διά να γίνουν κύριοι των φρουρίων και επομένως κύριοι της καταστάσεως, πριν διαβούν τον Ισθμόν ισχυρά τουρκικά στρατεύματα. Εν τούτοις διά να απο­τραπή ο κίνδυνος της τουρκικής εισβολής εκρίθη ανάγκη να ενισχυθούν οι εις την Ανατολικήν Ελλάδα μαχόμενοι εναντίον του Ομέρ Βρυώνη και του Κιοσσέ Μεχμέτ Ρουμελιώται αρχηγοί. Ο αγών της Ανατολικής Ελλάδος είχεν ακόμη τότε την θέσιν ισχυράς αλλ' επικινδύνως πιεζομένης προφυλακής της επαναστάσεως της Πελο­ποννήσου".

Ο τελικός σκοπός, άλλωστε, της εκστρατείας των Τούρκων πασάδων ή­ταν η καταστολή της εξέγερσης από τον Ισθμό και κάτω, όπου εντοπι­ζόταν η ουσιαστική απειλή. Και η επαναστατική αντίσταση σε διάφορες περιοχές της Ανατολικής Ελλάδας, που ήταν ανοιχτή από τον βορρά στην προέλαση των στρατευμάτων τους ενοχλούσε και τους εμπόδιζε: έπρεπε να εξουδετερωθεί, για να φτάσουν στην Πελοπόννησο και να χτυπή­σουν την επανάσταση στην κύρια εστία της. Γι' αυτό και "δεν εβράδυναν εις το περί την Τριπολιτσάν στρατόπεδον να απο­φασίσουν την αποστολή βοηθείας εις την Ανατολικήν Ελλάδα, έστω κι αν εκ τούτου απεσύρωντο εκ της Πελοποννήσου δυνάμεις και αρ­χηγοί χρήσιμοι διά τας ενεργουμένας εκεί πολεμικάς επιχειρήσεις. Την διά την Στερεάν προοριζομένην εκ Πελοποννήσου δύναμιν α­νέλαβε, κατόπιν εντολής του Κολοκοτρώνη, να οργανώση ο Νικητα­ράς, απησχολημένος έως τότε με την πολιορκίαν του Ναυπλίου. Ο Νικηταράς άφησεν εις το Ναύπλιον αντικαταστάτην του τον αδελφόν του Νικόλαον, παρέλαβε τους διαθεσίμους εκ των ανδρών του και μετέβη εις το Αργος, όπου τον ηκολούθησαν με τους υπ’ αυ­τούς άνδρας ο Ηλ. Μαυρομιχάλης, ο Ν, Δεληγιάννης και ο Αχ. Θε­οδωρίδης και όλοι μαζί μετέβησαν εις το ελληνικόν στρατόπεδον του Ακροκορίνθου, το απησχολημένον με την πολιορκίαν του φρουρίου. Εκεί ηνώθησαν μαζί των ο Δημ. I, Κριεζής με Υδραίους, ο Κυρ. Δουζίνας, ο Χριστ. Μέξης και ο Γεωργ. Κριεζής με Ποριώτας και Σπετσιώτας και εξεκίνησαν διά την Στερεάν".


Το αποτυχημένο σχέδιο της ελληνικής αντεπίθεσης

Η ελληνική δύναμη ανερχόταν σε χίλιους διακόσιους άντρες. Επελέγησαν τα σημεία απ' όπου θα γινόταν η επίθεση, αποφασίστηκε ο χρόνος για την έφοδο και ορίστηκαν οι αρχηγοί. Ο Ανδρούτσος και ο Νικηταράς θα έκαναν επίθεση εκεί όπου είχε στήσει τις σκηνές του ο Ομέρ Βρυώνης. Το σχέδιο ήταν καλό, αλλά στην εκτέλεσή του συνέ­βη κάτι που θα εμπόδιζε την ευόδωσή του. Ο Δ. Κόκκι­νος αναφέρει ότι "ενώ εκινείτο η ελληνική εμπροσθοφυλακή, οι στρατιώται του Γκούρα την εξέλαβαν ως τουρκικόν απόσπα­σμα και ήρχισαν να την πυροβολούν. Επήλθε σύγχυσις και αταξία. Η επίθεσις ανεκόπη και ανεβλήθη δι' άλλην νύκτα. Αλλά εκ του επεισοδίου τούτου απεκαλύφθη και η θέσις των Ελλήνων και το σχέδιόν των. Την επο-μένην έγινεν επίθεσις τριών χιλιάδων τουρκικού στρα­τού και εξακοσίων Αλβανών εναντίον των ευρισκομέ­νων εις την Γρανίτσαν. Οι Ελληνες επολέμησαν γενναί­ως, αλλ’ η εναντίον των επιπεσούσα δύναμις ήτο με­γάλη. Τριάντα νεκροί έπεσαν και μεταξύ αυτών ο επιδείξας πραγματικόν ηρωισμόν και μαχόμενος εις την πρώτην σειράν Δουζίνας. Ο Ανδρούτσος κατέφθασεν εγκαίρως και απασχολήσας τους Τούρκους απήλλαξε τους υπερασπιστάς της Γρανίτσας από του κινδύνου και έδωσε τέλος εις την μάχην.

Επέκειτο ήδη η εκτέλεσις της νυκτερινής εφόδου κατά των Τούρκων κατόπιν της πρώτης ματαιώσεώς της. Η συγκέντρωσις όλων έγινεν εις την Σούρπην. Αλλά ο Ομέρ Βρυώνης, που είχεν ήδη κατοπτεύ­σει μόνος του τας ελληνικάς θέσεις, επρόλαβεν. Επί κεφαλής πέ­ντε χιλιάδων στρατού και με την σύμπραξιν του Κιοσσέ Μεχμέτ ενήργησεν νυκτερινήν επίθεσιν κατά του ελληνικού στρατοπέδου. Οι προ του χωρίου ευρισκόμενοι Ελληνες φρουροί καταληφθέντες εξ απροόπτου κατεσφάγησαν. Και θα ήτο οικτρά η τύχη των στρατοπεδευόντων εις την Σούρπην και μη αναμενόντων ακόμη επίθεσιν και κοιμωμένων κατ' εκείνην την ώραν, αν ο ευρισκόμενος με τους Τούρκους αρχηγούς Χρήστος Παλάσκας δεν είχεν μίαν ευφυά έμπνευσιν διά να τους σώση. Είπεν εις τον Ομέρ Βρυώνην και τον Κιοσσέ Μεχμέτ ότι δεν ήρμοζεν εις στρατηγούς όπως αυτοί και εις ισχυρόν σουλτανικόν στρατόν να επέρχεται αθορύβως ως εξ ενέ­δρας εναντίον τόσον ασημάντου εχθρού και ότι, διά να δείξουν ό­τι δεν φοβούνται τους ολίγους κλέφτες της Σούρπης, έπρεπε να διατάξουν να αρχίσουν να κτυπούν τα τύμπανα τα αναγγέλλοντα την πολεμικήν πορείαν. Ηθελε να ειδοποιηθούν δι' αυτού του τρό­που οι Ελληνες αρχηγοί περί της ενεργουμένης επιθέσεως. Τα τουρκικά τύμπανα ήρχισαν να κτυπούν δαιμονιωδώς, πριν οι Τούρ­κοι εισέλθουν εις την Σούρπην, και οι Ελληνες επρόφθασαν να φύ­γουν εκείθεν και να σκορπισθούν".

Η ηρωική έξοδος των Λιβαδειτών από το Κάστρο

Υστερα από αυτά χάθηκε κάθε ελπίδα για τους πολιορκούμενους Λιβαδείτες, οι οποίοι εν συνεχεία δέχτηκαν νέες προτάσεις με ευνοϊκούς ό­ρους, για να αναχωρήσουν από το φρούριο χωρίς κίνδυνο, από τους πασάδες που βιάζονταν να φύγουν από την περιοχή. Οι έγκλειστοι, απελ­πισμένοι καθώς δεν ανέμεναν βοήθεια από πουθενά πια, συμφώνησαν στην παράδοση του φρουρίου και δεδομένου ότι δεν θα δέχονταν ό­χληση από τους Τούρκους. Ομως ο Παλάσκας, επειδή φοβόταν αιματο­κύλισμα κατά την έξοδό τους, με ένα του νεύμα την ώρα που άνοιγαν την πύλη για να μπουν οι Τούρκοι, απαίτησε να την κλείσουν ξανά πα­ρά τη συμφωνία. Τελικά αποφασίστηκε η έξοδος από το φρούριο δια­μέσου του τουρκικού στρατοπέδου τη δέκατη έβδομη ημέρα από την έ­ναρξη της πολιορκίας, οπότε:

"Οι Λειβαδίται με τους ενόπλους επί κεφαλής, με τα γυναικόπαιδα εις το μέσον και με οπισθοφυλακήν ώρμησαν έξω από την προς το Τροφώνειον μαντείον πύλην του φρουρίου. Οι αποτελούντες την εμπροσθοφυλακήν με τα σπαθιά εις τα χέρια ήνοιξαν δίοδον διά τα ακολουθούντα γυναικόπαιδα μεταξύ των Τούρκων στρατιωτών, οι οποίοι καταληφθέντες εξ απροόπτου υπεχώρησαν επ' ολίγον, αλλά έπειτα εστράφησαν εις καταδίωξιν των εξελθόντων. Η ηρωική αυτή έξοδος των ενόπλων Λειβαδιτών με τα γυναικόπαιδα διά μέ­σου των τάξεων του τουρκικού στρατού, καλώς προπαρασκευασθείσα, δεν είχεν πολλάς ζημίας. Εξήντα μόνον εκ των δύο χιλιά­δων, υπολογιζομένων και των γυναικοπαίδων, εχάθησαν. Πολύ ολί­γοι, λαμβανομένου υπ' όψιν του απεγνωσμένου και του επικινδύνου του τολμήματος. Aλλ' η πράξις αυτή, νέον ηρωικόν κίνημα των Λει­βαδιτών μετά την κήρυξιν της επαναστάσεως και την υπεράσπισιν της γεφύρας της Αλαμάνας από τους περί τον Διάκον συμπολίτας των, είναι η πρότυπος μικρογραφία του μετ' ολίγα έτη επισυμβάντος δράματος της εξόδου εις το Μεσολόγγι".

Την ηρωική έξοδο και τις τραγικές στιγμές της παράδοσης των ανήμπο­ρων να ακολουθήσουν Λιβαδειτών περιγράφει και ο Ιωάννης Φιλήμων: "Μετά παρέλευσιν δε τριών ημερών απεφάσισαν, συμφωνήσαντες προς αλλήλους οι Λεβαδειείς, όπως οι μεν παντη αδύνατοι, ανίκα­νοι και άοπλοι μείνωσιν εν τω φρουρίω, οι δε λοιποί εξέλθωσιν διά πολέμου. Ητο ήδη 17η ημέρα της πολιορκίας (δηλ. 26 Ιουνίου 1821). Ούτω δε εξελθόντες εκ της μικράς προς το Τροφώνειον πύ­λης οι ένοπλοι επέπεσον αίφνης κατά των εκεί εχθρών, κατεδιώχθησαν ωσεί μίαν ώραν, και διεσώθησαν απωλεσθέντες περίπου εξήκοντα. Ηκολούθησαν αυτούς και ικανά γυναικόπαιδα εκ των μάλ­λον ευρώστων και ωκυπόδων.

Παραδοθέντες τη επιούση τους λοιπούς του φρουρίου οι πασσάδες ουδόλως εκάκωσαν. Εξ εναντίας και αμνηστεία απένειμαν και διά παντός δυνατού τρόπου εφιλοφρονήθησαν τούτοις και ως ο Κεχαγιά βεγής εν τω Άργει, κατέστησαν τας συνήθεις αρχάς του βοεβόνδα, του καδδή και των προεστώτων. Ως βοεβόνδαν μεν διώρισαν τον Χατσή Μαχμούτ αγάν, ως καδδήν δε τον Χατσή Σερήφ εφφένδην και ως προεστώτας τον Νικόλαον Νάκον, Ιωάννην Λογοθέτην και Δημήτριον Σαράτσογλουν, αρχιέμπορον όντα (μπεζιργιάμπασην) του Κιοσσέ Μεχμέτ πασσά".

Ο Ομέρ Βρυώνης για την καταστροφή της Λιβαδειάς

Εξαιρετικό ενδιαφέρον για τα γεγονότα της πολιορκίας και της Εξόδου στη Λιβαδειά παρουσιάζουν οι εκθέσεις των Οθωμανών στρατηγών. Ο Ομέρ Βρυώνης γράφει στον διοικητή του στρατοπέδου στη Λαμία, τον Χαλίλ Μπέη, και ο Κιοσέ Μεχμέτ στον Χουρσίτ πασά. Ομως ο ταχυδρό­μος που μετέφερε τις επιστολές συνελήφθη στις Θερμοπύλες από ελ­ληνικό στρατιωτικό απόσπασμα και τα έγγραφα έφτασαν στα χέρια των Ελλήνων αρχηγών,

Ο Ομέρ Βρυώνης εμφανίζεται αλαζονικός και αδίστακτος: "... Εις την Λεβαδείαν εμβαίνοντες αρχήσαμεν τον πόλεμον. Επασχίσαμεν πολύ με κολακείας να καταπείσωμεν τους Ρωμαίους διά να προσκυνήσωσι και να μη διαφθαρή η πόλις, Πλην εστάθηοαν χαΐνιδες και πεισματώδεις, Εν ω δε αυτοί επέμενον εις την κακίαν των, εγώ έκαμα το στράτευμά μου εις τρία μπουλούκια, και την αυγήν, ότε εφώναξε ο χότσας, ήρχισα τον πόλεμον, νικήσας όλους τους εις Λεβαδείαν απίστους. Επήραμεν κεφαλάς 1.000, αυτία αρκετά και μήτας. Εως 1.000 ακόμη αναθεματισμένους εκλείσαμεν εις τας οι­κίας, μη ευρόντας καιρόν φυγής. Και, διά να ευκολυνθή το ασκέ­ρι, εδόσαμεν φωτιάν, και διά θαύματος Θεού ηκολούθησε συγχρό­νως σφοδρότατος αήρ, από τον οποίον ενδυναμωθείσα η φωτιά περιετριγύρισε τα τέσσαρα της χώρας μέρη. Το εν τρίτον αυτής εκάη, καθώς και όλοι οι κλεισμένοι, ως ποντικοί, εκτός μερικών πε­σόντων από τας σκέπας των εσπητίων και σκοτωθέντων. Εως 1.500 άπιστοι εμβήκαν εις το φρούριον, τους οποίους 16 ολοκλήρους η­μέρας επολεμούσαμεν και με τα κανόνια. Το φρούριον τούτο δεν ήτο επισκευασμένον, και εκ τούτου εβοηθήθημεν να βλάψωμεν αρ­κετούς. Εις εν χωρίον πλησίον της Λεβαδείας, όπου εστρατοπέδευεν ο Οδυσσεύς, εστείλαμεν μερικούς ιππείς και πεζούς, οι οποί­οι με τον ορισμόν του Θεού επέρασαν από την σπάθην 150 αρχηγούς απίστους με τους στρατιώτας των, και επλήγωσαν πολλούς, κινδυνεύοντας και τούτους. Πολλοί αναθεματισμένοι εχαλάσθηκαν. Οι εδικοί μου έκαυσαν τα χωρία των. Οι πολιορκημένοι άπιστοι βλέ­ποντες αυτόν τον καϊγμόν, απελπίσθησαν. Μερικοί από τούτους κλέπται ερρίφθησαν κάτω με την άλυσσον την νύκτα, και εθανατώθησαν όλοι. Οι λοιποί την αυγήν εζήτησαν ράι, και ημείς τους εδέχθημεν. Μετά ταύτα διωρίσαμεν καδδήν, βοϊβόδαν και κοτσαπάσιδας. Εδόσαμεν ομοίως ράι και εις τα χωρία, καθήμενα τώρα εις την ησυχίαν των, θεωρούντα το αλισβερίσι των και απέχοντα από τους κλέπτας. Το στράτευμά μας τροπαιούχον εφορτώθη από λά­φυρα και θησαυρούς, οι δε άπιστοι εντροπιασμένοι εψόφησαν, εσκλαβώθησαν και υπέκλιναν. Αυτά ηκούσατε. Αλλ' ο Βαϊράμ πασσάς και Χατσή Βεκήρ πασσάς πλησιάζουν να έλθουν εις το Ζητούνι; Α­πό τα Ιωάννινα ελπίζομεν να έλθη στρά­τευμα αρκετό αυτάς τας ημέρας; Με τον ίδιον, καθώς και με τους προτέρους πε­ζούς, να μας φανερώσετε περί των ειρημένων πασσάδων, πώς είναι και πού ευρί­σκονται..."



Ο Κιοσέ Μεχμέτ

Η προς τον στρατάρχη Χουρσίτ πασά, που ήταν ο μέγας βεζύρης, έκθεση του Κιοσέ Μεχμέτ πασά για την άλωση της Λιβαδειάς θεωρείται "λίαν μετριοπαθής και κατά τα πολλά φιλαλήθης" από τον Ιωάννη Φιλήμονα που διασώζει και τις δύο επιστολές:

"Πληροφορώ την υμετέραν Υψηλότητα, ό­τι εις τας 23 (11) Ιουνίου έφθασα ενώπιον της Λεβαδείας... Οι ραγιάδες της επαρχίας ταύτης έσφαξαν το μεγαλήτερον μέρος των Μουσουλμάνων, παρεβίασαν τας γυ­ναίκας αυτών και έκαμαν δούλους τας οι­κογενείας. Επέμενον εις την αποστασίαν' και, ότε έμαθον ότι στρατεύματα εκινούντο εναντίον αυτών, συνήθροισαν τους προς τα όρια αποστάτας, τους σχηματίζο­ντας την προφυλακήν του Μορέως, και ωχυρώθησαν εν τη πόλει. Οπως αποφύγω την καταστροφήν του τόπου, επολιτεύθην προς αυτούς μετ' επιτηδειότητος, αποστείλας διαφόρους απεσταλ­μένους. Ούτοι προέτρεψαν τούτοις την αποφυγήν της επαπειλουμένης δυστυχίας, και εγνωστοποίησαν ότι, εάν υπετάσσοντο, η υ­ψηλή Πύλη απονέμει αυτοίς συγχώρησιν και ασφάλειαν. Αλλ’ εις ουδέν λογισάμενοι οι ραγιάδες την μεγαλόψυχον ταύτην προσφοράν, συνωρκίσθησαν, όπως μη θεωρώνται εν τω μέλλοντι ως ρα­γιάδες, και ήρξαντο του πυροβολισμού εκ του φρουρίου και των οχυρωμάτων.

Περί την αυγήν ο στρατός εσχηματίσθη εις τρεις γραμμάς, και η μάχη ήρξατο. Η νίκη εκηρύχθη υπέρ των Μουσουλμάνων, και το με­γαλήτερον μέρος των αποστατών κατεκερματίσθη. Περίπου των χι­λίων άνδρες εσώθησαν εις το φρούριον, και χίλιοι πεντακόσιοι εν ταις οικίαις. Εθεσα το πυρ εις μίαν ή δύο εξ αυτών, όπως φωτίσω την εμπροσθοφυλακήν του στρατού και δυνηθώ έφοδον εις περίστασιν ανάγκης. Βίαιος άνεμος, αιφνιδίως πνεύσας, ηύξησε την πυρκαϊάν. Σχεδόν το ήμισυ των μεγάλων τούτων και ωραίων οικο­δομών εγένετο βορά των φλογών, και μετά πολλού κόπου διεσώ­θησαν αι εις τα υψηλότερα της πόλεως κείμενοι. Επειδή το πυρ ηπείλει και την οικίαν, εν η ευρισκόμην, μετέβην εξ ανάγκης εις άλλην.

Καθ' ην έφθασα ημέραν ενώπιον της Λεβαδείας, εις καπετάνιος, λε­γόμενος Λυσσέος (φωτό), εξήλθε της πόλεως μετά πολλών άλλων, και συ­νήγαγε μίαν φύκτην στρατιωτών εν τινι χωρίω, μακράν της Λεβαδεί­ας εν και ήμισυ μίλιον. Οφείλων τότε, όπως δι’ όλων των μέτρων αποτρέψω την βοήθειαν αυτών υπέρ των αποστατών, των περικυκλουμένων εν τω φρουρίω, προσέβαλον το χωρίον μετά δισχιλίων. Ο εχθρός εκτυπήθη καθ' ολοκληρίαν. Εκατόν πεντήκοντα νεκροί, ε­κτός άλλων τόσων τραυματιών, έμειναν επί του πεδίου της μάχης. Οτε δε είδον οι εν τω φρουρίω εχθροί, ότι ουδεμία δι’ αυτούς σω­τηρία υπήρχεν, εκρημνίσθησαν εν τη απελπισία αυτών από των προτειχισμάτων. Πολλοί εφονεύθησαν, και άλλοι ηκρωτηριάσθησαν διά του τρομεροτέρου τρόπου. Οι δ' έτι μείναντες εντός της ακρο­πόλεως, εζήτησαν χάριν δι’ εαυτούς, τας γυναίκας και τα τέκνα αυ­τών. Απένειμα ταύτην.
Εις την μάχην αυτήν επέκεινα των τρεισχιλίων εχθρών εχάθησαν διά του σιδήρου και των φλογών. Καθώς λέγει το Κοράνιον: "όταν κερδίσης την νίκην κατά του εχθρού σου, απόδως την συγχώρησιν, ί­να αποδείξης την ευγνωμοσύνην σου" και επειδή το λοιπόν μέρος των αποστατών εστηρίχθη επί τη μεγαλοψυχία και τη επιεικεία της υψηλής Πύλης, διά τούτο απένειμα αυτοίς την συγχώρησιν, άμα εβεβαίωσαν την υποταγήν εαυτών και, ότε εζήτησαν την άδειαν της επανόδου εις τας οικίας αυτών, εις μπουλούκμπασης εστάλη μεθ' ενός αποσπάσματος, ίνα δεχθή τούτους κατά την έξοδον εκ της α­κροπόλεως και οδηγήση εις τας εστίας αυτών. Τούτο εγένετο μετά πολλής επισημότητος, ανευφημουμένων των νικητών, ενώπιον των οποίων έφερον και παρέδιδον τας σημαίας αυτών οι αποστάται".

Οπως καθίσταται φανερό, με βάση όλες τις πηγές, περισσότεροι από 1.000 Λιβαδείτες σκοτώθηκαν, αποτεφρώθηκαν ή και κατακρημνίστηκαν τον Ιούνιο-Ιούλιο του 1821 στην άλωση της πόλης από τα οθωμανικά στρατεύματα ποτίζοντας το δέντρο της λευτεριάς με το αίμα τους. Οπως στον ξε­σηκωμό στις 31 Μαρτίου 1821 και μετά στην Αλαμάνα με τον Αθανάσιο Διάκο, οι Λιβαδείτες πλήρωσαν βαρύ τίμημα για την ανεξαρτησία. Η ηρωική έξοδος από το Κά­στρο μένει ορόσημο της παραγνωρισμένης βοιωτικής ιστορίας στη γενναία αυτή γωνιά της Ελλάδας, στην ξακουστή Γκιαούρ Λιβα­δειά.



Οι πρωταγωνιστές της πολιορκίας της Λιβαδειάς
Δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τον Οδυσσέα Ανδρού­τσο ούτε με τον Ιωάννη Γκούρα που είναι γνωστοί Ρουμελιώτες οπλαρχηγοί, όπως και οι Λιβαδείτες πρόκριτοι Νάκος και Λογοθέτης. Οι Πελοποννήσιοι που έσπευσαν να συνδράμουν τους Λιβαδείτες αξί­ζουν όμως μια υπόμνηση. Μερικοί από τους πρωτα­γωνιστές των μαχών γύρω από τη Λιβαδειά είναι οι ακόλουθοι:
Ο Ηλίας Μαυρομιχάλης (1795 - 1822) ήταν αγωνι­στής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και γό­νος της ιστορικής οικογένειας των Μαυρομιχαλέων, Γεννήθηκε στην Μάνη και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Πολέμησε ηρωικά στις μάχες γύρω από τη Λιβαδειά το καλοκαίρι του 1821 μαζί με άλλους Πελοποννήσιους οπλαρχηγούς. Με την έναρξη του Αγώνα έ­λαβε μέρος στην απελευθέρωση της Καλαμάτας, στην μάχη του Βαλτετσίου όπου διακρίθηκε μαζί με τον θείο του Κυριακούλη, στην πο­λιορκία της Τρίπολης, στην πολιορκία της Ακροκορίν­θου, στην πολιορκία της Α­κρόπολης και στην Εύβοια, όπου στάλθηκε μαζί με τον θείο του Κυριακούλη για να συνδράμει τον Καρύστου Νεόφυτο και τους ο­πλαρχηγούς Μαυροβουνιώτη και Κριεζώτη. Σκοτώθη­κε στα Στύρα Ευβοίας στις 12 Ιανουαρίου του 1822 στη θέση Κοκκινόμυλος, όπου αυτοκτόνησε για να μην πέσει αιχμάλωτος στα χέρια των Τούρκων, ενώ το κεφάλι του κόπηκε και στάλθηκε στην Κωνσταντι­νούπολη, Ο θάνατός του αποτέλεσε σοβαρό πλήγ­μα για την Επανάσταση.
Οταν μαθεύτηκε ο ηρωικός θάνατος του Ηλία Μαυ­ρομιχάλη στην έδρα της Πελοποννησιακής Γερουσί­ας, στην Ακροκόρινθο, ο Πρόεδρος αυτής Δημ. Υ­ψηλάντης θέλησε να την ανακοινώσει με τρόπο πε­ριφραστικό στον Πετρόμπεη, ο οποίος ήταν Αντι­πρόεδρος της Γερουσίας. Αφού άκουσε με ψυχραι­μία το θλιβερό συμβάν, είπε στον Δημήτριο Υψηλά­ντη: "Μη με λυπάσαι. Εκαμα γιο στρατιώτη, ο οποίος επλήρωσε το χρέος του προς την Πατρίδα!". Ο ιστο­ρικός Ιωάννης Φιλήμων αναφέρει ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έλεγε "πως μόνο ο Ηλίας ηδύνατο να διαφιλονικήση ποτέ τη στρατιωτική ηγεσία της Πελο­ποννήσου".

Κυριάκος Δουζίνας

Καταγόμενος από πλούσια οικογένεια του Πόρου, μύησε τους αδελφούς του στη Φιλική Εταιρεία και α­νακηρύχθηκε επικεφαλής των συμπολιτών του στο στρατόπεδο της Ακροκορίνθου. Ακολούθησε τον Νι­κηταρά στη Λιβαδειά τον Ιούλιο του 1821, όπου και ηρωικά έπεσε στον αγώνα εναντίον των Οθωμανών, πιθανότατα στο λόφο της Ιερουσαλήμ. Αναγνωρί­στηκε αξιωματικός Ε' τάξεως. Στη Λιβαδειά πολέμη­σαν και οι αδελφοί του Αλέξανδρος Δουζίνας και Α­ναγνώστης Δουζίνας μαζί με άλλους πολλούς Πο­ριώτες,
Ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς ή Τουρ­κοφάγος (1782-1849) γεννήθηκε στη Νέδουσα (Με­γάλη Αναστάσοβα). Καταγόταν από το χωριό Τουρκολέκα και ήταν ανιψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώ­νη. Το 1805, κατά τον ανηλεή διωγμό των κλεφταρματολών της Πελοποννήσου, ο πατέρας του σκοτώ­θηκε από τους Τούρκους και ο Νικηταράς ακολού­θησε τον θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα, ό­που εντάχθηκε στα Ρωσικά τάγματα και μετέβη στην Ιταλία για να πολεμήσει κατά του στρατού του Να­πολέοντα. Στη συνέχεια επέστρεψε στα Επτάνησα και υπηρέτησε τους Γάλλους, οι οποίοι στο μεταξύ τα εί­χαν καταλάβει με τη συνθήκη του Τίλσιτ. Ηταν ένας από τους σημαντικότερους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Συντηρούσε δικό του σώμα ενόπλων με άνδρες που προέρχονταν από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Με την έκρηξη της Επανάστασης, στην πρώτη μάχη που δόθηκε στο Βαλτέτσι της Αρκαδίας στις 12-13 Μαΐου 1821 (είχε προηγηθεί μια συμπλοκή στο Λεβίδι τον Απρίλη), ο Νικηταράς, που κρατούσε με 200 άντρες τα Ανω Δολιανά, κατάφερε να αποκρούσει 6.000 Τούρκους που επετίθεντο με πυροβολικό. Επει­δή έπεσαν πολλοί Τούρκοι από το χέρι του σ' εκεί­νη τη μάχη, οι άντρες του τον ονόμασαν Τουρκο­φάγο. Πολέμησε στη Λιβαδειά το καλοκαίρι του 1821. Διακρίθηκε κυρίως στην πολιορκία και την ά­λωση της Τρίπολης.
Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα. Πέθανε το 1849 στον Πειραιά.

Η άλλη πλευρά
Ομέρ Βρυώνης

Γενικώς παραδεκτό είναι ότι ο Ομέρ Βρυώνης ανα­δείχθηκε στον σημαντικότερο Οθωμανό στρατηγό κατά τις αρχές της Ελληνικής επανάστασης. Αυτός εκπόρθησε τη Λιβαδειά το καλοκαίρι του 1821 μετά από πολιορκία 17 ημερών. Ο Ομέρ Βρυώνης ήταν Τουρκαλβανός πασάς. Μεγά­λωσε στην αυλή του Αλή Πασά στα Ιωάννινα. Αργότε­ρα πήγε στην Αίγυπτο, όπου βοήθηοε τον Μωχάμετ Αλη στις πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Μαμελούκων.

Γρήγορα απέκτησε φήμη ικανού στρατιωτικού και πλούτη. Επιστρέφοντας στα Ιωάννινα χρησιμοποιήθηκε από τον Αλή στους αγώνες του τελευταίου εναντίον των άλλων πασάδων και του σουλτάνου. Τελικά όμως, προβλέποντας την ήττα του Αλή, τον πρόδωσε και αντα­μείφθηκε με το πασαλίκι του Βεράτιου,

Μετά την έκρηξη της Ελληνι­κής Επανάστασης πήρε ε­ντολή να κατεβεί στην Ανα­τολική Ελλάδα, να καταπνί­ξει την επανάσταση της πε­ριοχής και να συνεχίσει προς την Πελοπόννησο. Έ­φυγε από τα Ιωάννινα στις 9 Απριλίου 1821 και προ­σπάθησε να συνθηκολογήσει με μερικούς οπλαρχη­γούς, αλλά απέτυχε. Μετά απ' αυτό διέλυσε σε μάχη τα τμήματα του Δυοβουνιώτη και Πανουργιά στη Χαλκομάτα και του Αθανασίου Διάκου στην Αλαμά­να, τον οποίο, αφού αιχμαλώτισε, σούβλισε. Στη συ­νέχεια προχώρησε προς την Αμφισσα, για να περά­σει με πλοία στην Πελοπόννησο. Αλλά στο Χάνι της Γραβιάς συνάντησε αντίσταση από τμήματα Ελλήνων με αρχηγό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τα οποία τελι­κά νίκησε, αλλά φοβήθηκε να προχωρήσει στην Πε­λοπόννησο. Κατόπιν εισβάλλει στα ορεινά χωριά της Γκιώνας, κυριεύει τη Λιβαδειά και προχωρεί προς την Εύβοια. Αλλά στα Βρυσάκια συναντά ισχυρή αντίσταση και παθαίνει σοβαρές ζημιές, Μετά βάδισε κατά της Αθήνας και έλυσε την πολιορκία της Ακρόπολης. Στο μεταξύ είχε επαναστατήσει η Δυτική Στερεά και οι Αλβανοί είχαν συμμαχήσει με τους Σουλιώτες ενα­ντίον των Τούρκων. Ο Χουρσίτ Μεχμέτ Πασάς ανα­κάλεσε τον Βρυώνη στα Ιωάννινα, όπου διέσπασε τη συμμαχία και ανάγκασε τους Σουλιώτες σε συνθη­κολόγηση (2 Σεπτεμβρίου 1822) μετά από αποκλει­σμό. Μετά την πτώση του Σουλίου, οι Τούρκοι με αρχηγούς τους Κιουταχή και Βρυώνη πολιόρκησαν το Μεσολόγγι. Μετά την αποτυχημένη απόπειρα κυ­ρίευσης, τη νύκτα των Χριστουγέννων του 1822, έ­λυσαν την πολιορκία κι αυτό προκάλεσε τη δυσμέ­νεια του σουλτάνου. Αργότερα κατέβηκε πάλι στη Δυτική Στερεά και προσπάθησε για την αποτυχία των άλλων Τούρκων αρχηγών, για να δικαιολογήσει τη δική του. Τέλος, διέλυσε οριστικά το στρατόπεδό του και γύρισε στα Ιωάννινα, από εκεί στο Βεράτι και τέ­λος στη Θεσσαλονίκη. Μετά χάνονται τα ίχνη του.

Ενδεικτικές πηγές βιογραφικών σημειωμάτων:
www.mani.org
www.wikipedia.org
 
 
 

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Εκδήλωση της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Μητροπόλεώς μας

 
 
 
 
 
Την Κυριακή το απόγευμα στις 7.30, στο αμφιθέατρο της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής «Γερμανός ο Μελωδός» με τους μαθητές της Σχολής.
Σκοπός της εκδήλωσης ήταν να αναδειχθεί η πρόοδος των μαθητών. Γι’ αυτό και μαθητές της σχολής που ανήκουν σε όλα τα επίπεδα σπουδών, έψαλλαν από έναν ύμνο της επιλογής τους προβάλλοντας την εξέλιξη, την αγάπη και το ζήλο τους για την ιερή τέχνη της ψαλτικής.
Στην αρχή της εκδήλωσης ο διευθυντής της Σχολής κ. Ανδρέας Ιωακείμ απευθυνόμενος προς τους γονείς των παιδιών, τους ανέφερε πως σκοπός της εκδήλωσης είναι να δώσουμε θάρρος στα παιδιά, να επιβραβεύσουμε τον αγώνα και την προσπάθειά τους και να καμαρώσουμε την πρόοδό τους. Εξέφρασε την ικανοποίησή του για την αγάπη που δείχνουν τα παιδιά προς την ψαλτική τέχνη και ευχαρίστησε τους καθηγητές της σχολής για τον ζήλο που επιδεικνύουν αλλά και την σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το καθήκον που τους έχει ανατεθεί.
Στη συνέχεια οι μαθητές απέδωσαν από έναν ύμνο προκαλώντας τον ενθουσιασμό και την ικανοποίηση των παρευρισκομένων.
Πριν τη ολοκλήρωση της εκδήλωσης ο Aρχιερατικός Eπίτροπος Λαμίας, Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Παναγιώτης Σερέτης ως εκπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας απηύθυνε λόγους πατρικούς, τονίζοντας την αξία του να ασχολείται κάποιος με την ιερή τέχνη της ψαλτικής και συνεχάρη τους μαθητές, τους καθηγητές και τον διευθυντή της Σχολής για το έργο που επιτελούν.
Στο τέλος επιδόθηκαν τα βραβεία των νικητών του πανελληνίου διαγωνισμού ψαλτικής που πραγματοποιήθηκε προ ημερών στο Βόλο καθώς και αναμνηστικά δώρα σε κάθε μαθητή της Σχολής.
Παρόμοια εκδήλωση πραγματοποιήθηκε πρώτη φορά από τη Σχολή μας και η ανταπόκριση του κόσμου ενθουσίασε και έδωσε θάρρος στα παιδιά.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Παναγίας Ελεούσης Ξυνιάδος

 
 
 
Την εύρεση της θαυματουργού εικόνος της Παναγίας πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Παναγίας Ελεούσης Ξυνιάδος το Σάββατο 21 Ιουνίου.
Στην πανήγυρη έχει προσκληθεί να συμμετάσχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θηβαΐδος κ. Πορφύριος, ο οποίος την παραμονή της εορτής, Παρασκευή 20 Ιουνίου στις 7.00 το απόγευμα θα συγχοροστατήσει με τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Νικόλαο στον Πανηγυρικό Εσπερινό και θα κηρύξει τον θείο λόγο και την κυριώνυμο ημέρα θα ιερουργήσει στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Το Δίστομο δεν υπάρχει για τους Γερμανούς. Ας φτιάξουμε κοινό βιβλίο ιστορίας μαζί τους


Πηγή/Αναδημοσίευση: Αιχμή

Στις 6 το πρωί της 10.6.1942 σε ένα χωριό κοντά στην Πράγα, το Λίντιτσε, 173 άμαχοι, όλοι άντρες, εκτελούνται από όργανα του γερμανικού κράτους μετά την επίθεση Τσέχων αντιστασιακών εναντίον του Ράινχαρτ Χάιντριχ στην ίδια περιοχή, λίγες μέρες νωρίτερα (27.5.1942). Γύρω στις 200 γυναίκες του χωριού μεταφέρονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ περί τα 100 παιδιά οδηγούνται στους θαλάμους αερίων. Κάθε χρόνο κοντά στην ημερομηνία αυτή τα γερμανικά μέσα αφιερώνουν χώρο για την καλλιέργεια της μνήμης αυτού του εγκλήματος που συντελέστηκε στο όνομα του γερμανικού κράτους.
Στις 10.6.1944 στο Οραντούρ της Γαλλίας καταστρέφεται ένα χωριό και εκτελούνται πάνω από 640 άμαχοι ως αντίποινα σε προηγούμενο σαμποτάζ Γάλλων αντιστασιακών εναντίον γερμανικών στόχων. Τα γερμανικά μέσα αφιερώνουν κάθε χρόνο κοντά στην ημερομηνία αυτή τηλεοπτικό χρόνο και στήλες εφημερίδων και περιοδικών για να θυμίσουν την επέτειο.

Στις 10.6.1944 συντελείται στο ελληνικό Δίστομο ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα πολέμου του γερμανικού κράτους εναντίον αμάχων με 218 τουλάχιστον νεκρούς, ύστερα από ενέδρα ομάδας του ΕΛΑΣ στην περιοχή με Γερμανικές απώλειες. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα οργανώνεται στο Δίστομο επέτειος στην οποία συμμετέχει, εκτός από κυβερνητικούς αξιωματούχους και κομματικούς παράγοντες, και ο γερμανός πρέσβης ο οποίος κατά κανόνα εκφράζει τη βαθειά του λύπη για το έγκλημα και τονίζει την ευθύνη της σημερινής Γερμανίας για μια ενωμένη και ειρηνική Ευρώπη.
Αντίθετα, όμως, με τις άλλες δύο περιπτώσεις, τα γερμανικά Μέσα δεν κάνουν αναφορά στο Δίστομο, όταν μιλούν και γράφουν για το Λίντιτσε και το Οραντούρ. Το Δίστομο λείπει από το κάδρο.
Γιατί άραγε; Δεν αξίζουν για το γερμανικό κοινό τα θύματα του Διστόμου τον ίδιο σεβασμό και το ίδιο δικαίωμα στη μνήμη, όπως τα θύματα του Λίντιτσε και του Οραντούρ;
Προφανώς και έχουν τα θύματα του Διστόμου το ίδιο δικαίωμα στη μνήμη όπως και τα άλλα θύματα του ναζιστικού γερμανικού κράτους. Αλλά εδώ υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Και αυτό δεν απορρέει μόνο από το γεγονός ότι η μεν Τσεχία και η Γαλλία είναι όμορα κράτη της Γερμανίας, ενώ η Ελλάδα δεν είναι. Η αγνόηση του Διστόμου από τα γερμανικά Μέσα οφείλεται, κυρίως, στο γεγονός ότι στη γερμανική Εκπαίδευση πριν και μετά το 1989 δεν διδάχτηκαν ποτέ (ούτε σήμερα διδάσκονται) οι συγκρουσιακές στιγμές μεταξύ των δύο χωρών και, κυρίως, η περίοδος της γερμανικής κατοχής και η συμπεριφορά των οργάνων του γερμανικού κράτους απέναντι στους αμάχους, όταν σημειώνονταν επιθέσεις ή σαμποτάζ των ανταρτών – όλων των ανταρτικών ομάδων – εναντίον γερμανικών στόχων. Και για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς: η περίοδος της κατοχής και του εμφυλίου λείπει και από τα ελληνικά σχολικά εγχειρίδια. Και όπου υπάρχει, οι περιγραφές είναι παιδαγωγικά προβληματικές. Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει.
Το προηγούμενο της πολωνο-γερμανικής και της γαλλο-γερμανικής συνεργασίας για την παραγωγή διδακτικού υλικού γύρω από την ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και τα γεγονότα της κατοχής στις συγκεκριμένες χώρες μπορεί να θεωρηθεί ως θετικό στοιχείο στην πορεία προς μια ευρωπαϊκή οπτική των πραγμάτων και μια αντίστοιχη προσέγγιση στη διδασκαλία της Ιστορίας. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει και με την Ελλάδα. Οι ελληνο-γερμανικοί δεσμοί είναι πολύ αρχαιότεροι από την περίοδο της κατοχής και άντεξαν μετά την κατοχή.
Πάνω από 400.000 Έλληνες ζουν σήμερα στη Γερμανία, πάνω από 1.500.000 Έλληνες έζησαν παλιότερα για ένα διάστημα της ζωής τους ως μετανάστες στη Γερμανία. Χιλιάδες Έλληνες έχουν σπουδάσει και σπουδάζουν ακόμη σε γερμανικά Πανεπιστήμια. Η σημερινή, νεοφιλελεύθερη, φάση της γερμανικής πολιτικής δεν πρόκειται να είναι αιώνια και η γερμανική οικονομική κυριαρχία στην Ευρώπη δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα καταλήξει και σε πολιτική κυριαρχία. Οι ελληνο-γερμανικές σχέσεις θα συνεχιστούν και μετά την κρίση χρέους, διότι δεν είναι μόνο σχέσεις κυβερνητικών κορυφών ή εμπορικές σχέσεις. Είναι και σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών πολιτών σε πολλά άλλα επίπεδα.
Η συμφωνία για ένα κοινό εγχειρίδιο Σύγχρονης Ιστορίας, με στόχο την κριτική ανάγνωση του ελληνο-γερμανικού παρελθόντος, έπρεπε να είχε γίνει πριν από δεκαετίες. Ίσως τότε οι επιλογές αρκετών Γερμανών δημοσιογράφων και πολιτικών να παρουσιάζουν σήμερα μια συλλογικότητα – τους Έλληνες εν γένει – ως την πεμπτουσία του κακού και ως το άγος της Ευρώπης, αλλά και ορισμένων Ελλήνων πολιτικών και δημοσιογράφων να εμφανίζουν τους Γερμανούς συλλήβδην ως βαρβάρους σαδιστές, που έχουν την ευθύνη για την ελληνική κρίση χρέους, να ήταν διαφορετικές και σε κάθε περίπτωση πιο ρεαλιστικές και λιγότερο προσβλητικές.
Τη σφαγή του Διστόμου δεν την έκαναν «οι Γερμανοί» εν γένει, όπως κάθε χρόνο ακούμε από ανυποψίαστους αγορητές και δημοσιολόγους που υποκύπτουν στον πειρασμό του εθνοτικού λόγου. Την έκαναν οι άνδρες μιας συγκεκριμένης μονάδας του γερμανικού στρατού που βρισκόταν τότε στην κατεχόμενη Ελλάδα, δηλαδή όργανα του γερμανικού κράτους που δρούσαν εν ονόματι αυτού του κράτους με βάση οδηγίες και διαταγές των ανωτέρων τους. Διαταγές, τις οποίες δεν είχαν το σθένος ή τη διάθεση να αγνοήσουν.
Την ίδια στιγμή άλλοι «Γερμανοί» εκτελούνταν από γερμανικά στρατοδικεία επειδή είχαν λιποτακτήσει ή είχαν αρνηθεί να εκτελέσουν αντίστοιχες διαταγές ή ήταν κρατούμενοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή δικάζονταν και καταδικάζονταν σε θάνατο από γερμανικά δικαστήρια, λόγω της αντίθεσής τους στο καθεστώς.
Δεν υπάρχουν οι Γερμανοί εν γένει και οι Έλληνες εν γένει. Υπάρχουν κάθε εποχή συγκεκριμένα υποκείμενα, συγκεκριμένοι θεσμοί και συγκεκριμένες ηγεσίες που επιχειρούν να δεσμεύσουν τη δράση των υποκειμένων προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ποτέ, όμως, δεν έχουν καταφέρει να τους δεσμεύσουν όλους. Ιστορία σημαίνει αφήγηση όχι μόνο για εκείνους που διατάσσουν και εκείνους που προσαρμόζονται, αλλά και για εκείνους που αντιστέκονται στην πίεση και απορρίπτουν την προσαρμογή στο όνομα μιας υπέρτερης ανθρωπιστικής αξίας. Η νέα γενιά στην Ελλάδα και τη Γερμανία δικαιούται να μάθει και γι αυτούς. Ποτέ δεν είναι αργά.
 
 

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Δύο Πατριαρχικοί Μητροπολίτες στην Υπάτη για τον εορτασμό των 70 χρόνων από το ολοκαύτωμα

 

 
 
 
 
Με Αρχιερατικό Συλλείτουργο στον ιστορικό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου της μαρτυρικής πόλεως της Υπάτης κορυφώθηκαν οι Εκδηλώσεις επί τη επετείω των 70 χρόνων από το ολοκαύτωμα της Υπάτης την Κυριακή 15 Ιουνίου.
Στο ιερό Συλλείτουργο προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προύσης κ. Ελπιδοφόρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και συμμετείχαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, Νουβίας κ. Νάρκισσος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και ο Ποιμενάρχης μας κ. Νικόλαος, ενώ έψαλλαν δύο Βυζαντινοί χοροί υπό την Διεύθυνση του Πρωτοψάλτου και Διευθυντού της Σχολής Βυζαντινής Μουσικής της Μητροπόλεώς μας κ. Ανδρέα Ιωακείμ και του Πρωτοψάλτου και Καθηγητού κ. Σεραφείμ Κυρίτση.
Το θείο Λόγο εκήρυξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προύσης κ. Ελπιδοφόρος, ο οποίος αναφέρθηκε στην ελευθέρα βούληση των αγίων μαρτύρων οι οποίοι εγκατέλειψαν τα πάντα και θυσιάσθηκαν υπέρ Χριστού. Αυτή η ελευθερία και η απάρνηση των εγκοσμίων αγιάζει τον άνθρωπο. Η προσκόλληση εις τον κόσμο υποδουλώνει τον άνθρωπο στο πνεύμα του κόσμου που είναι εχθρικό προς το πνεύμα του θεού.
Περί το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Ποιμενάρχης μας παρουσίασε τους δύο προσκεκλημένους Αρχιερείς και τους καλωσόρισε στην μαρτυρική πόλη της Υπάτης. Απευθυνόμενος στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Προύσης κ. Ελπιδοφόρο εξέφρασε τη χαρά του που παρίσταται Μητροπολίτης του Οικουμενικού Θρόνου εις τον οποίο υπάγονταν η πάλαι ποτέ διαλάμψασα Μητρόπολη Νέων Πατρών και ετόνισε την αφοσίωσή του και την αγάπη του προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό μας Πατριάρχη, ο οποίος προ ετών ετίμησε την Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος με την ευλογητή επίσκεψή του και τα εγκαίνια του Γηροκομείου της, στην Στυλίδα.
Προσφωνώντας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νουβίας κ. Νάρκισσο εξέφρασε τη χαρά του, που ο Μακαριώτατος Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος διαπιστώνοντας τα χαρίσματα και τις ικανότητες του τον εξέλεξε Μητροπολίτη Νουβίας και του εμπιστεύθηκε το ποίμνιο της περιοχής Σουδάν.
Αναφερόμενος στην επέτειο ο Σεβασμιώτατος ετόνισε ότι δεν ενθυμούμεθα με κακία τα δεινοπαθήματα του Γένους μας αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε, για να οικοδομούμεθα και να ενθυμούνται οι δήμιοι ότι το Ελληνικόν Γένος είναι Γένος ηρώων και πολλών θυσιών.
Στην αντιφώνησή του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προύσης κ. Ελπιδοφόρος αναφέρθηκε με επαινετικούς λόγους στο πρόσωπο του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας ευχαριστώντας τον για την υποδοχή και την φιλοξενία αλλά κυρίως για την αγάπη και εμπιστοσύνη του προς τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και την αφοσίωσή του στο Κέντρο της Ορθοδοξίας, που είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τέλος εκάλεσε τον Ποιμενάρχη μας και όλους τους παρισταμένους να επισκεφθούν την Ιερά Σχολή της Χάλκης και την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Χάλκης, η οποία αποκτά και πάλι την παλαιά της αίγλη και δόξα, έχοντας στο δυναμικό της 6 μοναχούς.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νουβίας με τη σειρά του εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας στο πρόσωπο του οποίου από τα πρώτα χρόνια των σπουδών του στην Ελλάδα βρήκε τον πατέρα, τον προστάτη, τον κηδεμόνα.
Εις ανάμνησιν της επισκέψεως ο Ποιμενάρχης μας προσέφερε στους δύο Μητροπολίτες Αρχιερατικό Εγκόλπιο, ενώ ο Σεβασμιώτατος Προύσης προσέφερε στον Ποιμενάρχη μας και στον Σεβασμιώτατο Νουβίας το αναμνηστικό της Χειροτονίας του.
Μετά την Θεία Λειτουργία εν πομπή Κλήρος, επίσημοι και λαός προπορευόμενων της φιλαρμονικής του Δήμου Λαμιέων, νέων με παραδοσιακές φορεσιές, των ιεροπαίδων με τα εξαπτέρυγα και αγήματος του Στρατού μετέβησαν στο ηρώο των πεσόντων και φονευθέντων Υπαταίων στους αγώνες του Έθνους το οποίο ευρίσκεται πλησίον του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου, όπου τελέσθηκε επιμνημόσυνη δέηση. Η τελετή περιελάμβανε επίσης χαιρετισμούς από τους επισήμους και ομιλία από τον Υποστράτηγο ε.α. Δημήτριο Ζιώγα και ολοκληρώθηκε με την κατάθεση στεφάνων και την ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου.
Ακολούθησε μικρή δεξίωση στην πλατεία Αινιάνων της Υπάτης και το μεσημέρι παρετέθη επίσημο γεύμα σε κατάστημα της περιοχής κατά το οποίο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προύσης κ. Ελπιδοφόρος ετίμησε την Πρόεδρο του Συλλόγου «Αινιάνες» κα. Μαρία Λαϊνά με το μετάλλιο της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος Χάλκης και έγινε ανταλλαγή αναμνηστικών δώρων μεταξύ των τοπικών φορέων και των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών.
Η εορταστική ημέρα έκλεισε με επίσκεψη των Αρχιερέων στην Ιερά Μονή Αγάθωνος, όπου έτυχαν θερμής υποδοχής από τον Καθηγούμενο π. Δαμασκηνό και την αδελφότητα και προσκύνησαν την θαυματουργό εικόνα της Παναγίας και το άφθαρτο σκήνωμα του αειμνήστου Γέροντος Βησσαρίωνος.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
 
 

Ετήσιο Μνημόσυνο Γεωργίου Ανδριτσόπουλου






 

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

Σε λειτουργία ξανά ο ΧΥΤΑ Λιβαδειάς


Με την από 02/06/2014 απόφαση της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας για την άρση της αναστολής λειτουργίας του ΧΥΤΑ Λιβαδειάς, μετά την αποκατάσταση της ζημιάς που προκλήθηκε από την πυρκαγιά στις 28 Αυγούστου 2013,ο ΧΥΤΑ Λιβαδειάς πλέον επαναλειτουργεί.

Ο ΧΥΤΑ Λιβαδειάς μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τους Δήμους της 1ης Διαχειριστικής Ενότητας Νομού Βοιωτίας (Δήμο Λιβαδειάς,Ορχομενού, Διστόμου-Αράχωβας-Αντίκυρας) με ασφάλεια και σύμφωνα με τους περιβαλλοντικούς όρους που έχουν εκδοθεί.
Από τις 28/8/2013 μέχρι και τις 2/6/2014 μεταφερθήκαν στον ΧΥΤΑ Θήβας 5.789 tn απορριμμάτων σύμφωνα με τις σχετικές συμβάσεις που έχουν υπογραφεί μεταξύ ΔΕΠΟΔΑΛ ΑΕ – ΔΕΠΟΔΑΘ ΑΕ – ΔΗΜΩΝ.


Λιβαδειά,11-6-2014
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ Δ.Ε.Π.Ο.Δ.Α.Λ. ΑΕ

Παπαγγελής Νικόλαος
 
 
http://orchomenos-press.blogspot.gr/                                                                            
 

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

AΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΡΙΤΩΝ





Ο  Σύλλογός μας σε συνεδρίαση που πραγματοποίησε χθές Κυριακή στο Παρόρι και συγκεκριμένα στο γραφείο του εντός του κοινοτικού καταστήματος ,το οποίο και έχει παραχωρήσει το τοπικό συμβούλιο Παρορίου μετά απο συζήτηση και εισηγήσεις μεταξύ των μελών αποφασίσθηκαν τα εξής:

1)Στης 19 Ιουλίου ημέρα Σάββατο εσπέρας ο Συλλογός μας θα συμμετάσχει κατόπιν προσκλήσεως του τοπικού συμβουλίου Λευκοχωρίου Λοκρίδοςστις εορταστικές εκδηλώσεις του Δήμου Τιθορέας που θα πραγματοποιηθούν στο Λευκοχώρι προς ανάμνηση της μάχης του Μάνεσι στη θέση΄΄Αλυσάκι΄΄που έγινε στις 20 Ιουλίου 1821 μεταξύ Ελλήνων αγωνιστών και της στρατιάς του Δεμήρ Πασά.Στη μάχη αυτή ο πρώτος νεκρός που έπεσε ήταν ο ενθουσιώδες Ιερέας του Μπεσχενίου παπα-Γιώργης ΄΄Μπεσχένιος΄΄.Επίσης πολέμησαν κι άλλοι συγχωριανοί μας αλλά έχουν βεβαιωθεί με γραπτές μαρτυρίες ότι πήραν μέρος απο το Μπεσχένι οι συγχωριανοί μας Κορδαλής Δημήτριος και Φαρματζούνης Γεώργιος.Στην εκδήλωση αυτή θα πρέπει να δώσουμε το παρών όλοι οι Απανταχού Παρορίτες για να τιμήσουμε τους Ηρωες  συγχωριανούς μας.



2)Στης 20 Ιουλίου την επόμενη ημέρα Κυριακή στις 11:30 ο Συλλογός των Απανταχού Παροριτών θα τελέσει μνημόσυνο στη πάνω πλατεία (πλ.Όδυσσέα Ανδρούτσου)στη Βελίτσα,στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί προσκλητήριο νεκρών,ακολούθως θα γίνει κατάθεση στεφάνου απο τον πρόεδρο του Συλλόγου,και στο τέλος θα προσφερθεί καφές στον ιστορικό πλάτανο του χωριού,προς ανάπαυση των ψυχών των τεσσάρων αδίκως σκοτωθέντων συγχωριανών μας στης 10 Ιουλίου 1949 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στα βράχια του Παρνασσού,πάνω απο το χωριό της Βελίτσας.Η αναχώρηση όλων των Παροριτών για την Βελίτσα θα γίνει με Ι.Χ. στης 10:45 μπροστα απο την Εκκλησία του χωριού μας.Και σε αυτή την εκδήλωση τιμής και μνήμης θα πρέπει να δώσουμε το παρών όλοι οι Παρορίτες.

3)Ο Συλλογός μας σε συνεργασία με το Εκκλησιαστικό συμβούλιο του Ιερού Ναού Αγίων Θεοδώρων Παρορίου ,θα συνδιοργανώσει το 2ο Αντάμωμα των Απανταχού Παροριτών που θα πραγματοποιηθεί στις αρχές Σεπτεμβρίου στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Αγίας Μαρίνης στον Παρνασσό.Για το αντάμωμα αυτό ο Σύλλογος θα φροντίσει σε συνεννόηση με τα μέλη που διαμένουν στην Αθήνα ,να ναυλωθεί πούλμαν που θα μεταφέρει τους Παρορίτες της Αττικής στο Μοναστήρι μας.


4) Για την βελτίωση των οικονομικών του συλλόγου μας θα πραγματοποιηθεί λαχειοφόρο αγορά μέσα στο καλοκαίρι,σε ημερομηνία που θα ορίσει το Δ.Σ.

5) Το Δ.Σ. του Συλλόγου θα κάνει τις απαραίτητες ενέργειες διοργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις και στην Αθήνα όπου είναι και η έδρα του για να καταφέρει να κάνει  την επαναδραστηριοποίηση των μελών που διαμένουν στην Αττική όπου βρίσκονται και τα περισσότερα εγγεγραμένα μέλη του.
ΤΟ ΠΑΡΟΡΙ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΘΥΣΙΑ

ΕΟΡΤΑΣΗΚΕ ΣΤΟ ΠΑΡΟΡΙ Η ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓ.ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΟΥ




Στο ομώνυμο εξωκκλήσι του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου στο Παρόρι εορτάστηκε η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου.Την Κυριακη το πρωί τελέστηκε θεία λειτουργία απο τον π.Οδυσσέα την οποία παρακολούθησαν με ευλάβεια πολλοί συγχωριανοί μας,μιας και την ίδια μέρα η εκκλησία μας εορτάζει την Πεντηκοστή η γονατιστής όπως την αποκαλούμε εμείς οι Χριστιανοί.Στη θεία λειτουργία παραβρέθηκαν σχεδόν όλο το Δ.Σ. του Συλλόγου μας που ανέβηκαν στο χωριό ,για να έχουν μια επικοινωνία με τους συγχωριανούς μας,για να ενημερωθούν για τα προβλήματα του χωριού μας,αλλα λόγω της ημέρας δεν υπήρχε μεγάλη συμμετοχή των Παροριτών και θα ορισθεί πάλι αυτή η συγκέντρωση στο χωριό μέσα στο καλοκαίρι .


Ο βίος του

Νεανική ηλικία

Το πότε ακριβώς γεννήθηκε δεν είναι γνωστό, όμως η γέννηση του τοποθετείται στα τέλη του 3ου αιώνα. Γεννήθηκε στη πόλη Ευχαΐτα της Γαλατίας. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στην πόλη Ηράκλεια του Πόντου. Από νεαρός διακρινόταν για την εξωτερική του εμφάνιση αλλά και την ρητορική του ικανότητα. Η παιδεία που είχε αποκτήσει ήταν Χριστιανική, αλλά και Ελληνική, μελετώντας τους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους. Όπως μαθαίνουμε από το βιογράφο του, ήταν ηγετικός χαρακτήρας και ξεχώριζε για την ηθική του, με αποτέλεσμα οι συνομήλικοί του να αναζητούν τη φιλία του. Από νεαρή ηλικία ακολούθησε τον δρόμο του στρατιωτικού. Ήταν κάτι που τον γοήτευε, ενώ γνωρίζουμε ότι υπήρξε και αθλητής κάτι που συνέβαλε περαιτέρω σε αυτή την απόφαση του. Λόγω των αρετών που ανέπτυξε και των χαρισμάτων που διέθετε, γρήγορα ανήλθε στην στρατιωτική ιεραρχία του ρωμαϊκού στρατού, λαμβάνοντας το βαθμό του στρατηλάτη, κάτι σαν το σημερινό στρατηγό. Η φήμη του, για όλους αυτούς τους λόγους έφτασε γρήγορα και στα αυτιά του αυτοκράτορα Λικινίου ο οποίος τον κάλεσε, για να τον γνωρίσει από κοντά.

Γνωριμία με τον Λικίνιο

Ο Λικίνιος μαθαίνοντας πως είναι χριστιανός, πίστεψε πως θα είναι μια καλή ευκαιρία να προσηλυτίσει τον Θεόδωρο στην δική του θρησκεία, και με επιστολή που του έστειλε τον παρότρυνε να θυσιάσουν από κοινού στους Θεούς. Ο διπλωμάτης Θεόδωρος, αρνήθηκε ευγενικά, επικαλούμενος λόγους σταθερότητος της περιοχής, εξαιτίας των πιστών της, που είχαν εγκαταλείψει τα είδωλα και πίστευαν Χριστό. Του απήντησε πως θα ήταν καλύτερα να τον επισκεπτόταν σε κάποιο του ταξίδι στην Ηράκλεια, φέρνοντας μαζί του και τα είδωλα για να δείξουν ενώπιον του λαού δείγμα ενότητος και μιμήσεως. Ο Λικίνιος εξέλαβε θετικά την πρόταση του Θεοδώρου. Έτσι και επισκέφτηκε την Ηράκλεια.
Ο άγιος όμως είχε στο μυαλό του άλλο σχέδιο. Αφού τον υπεδέχθη με μια λαμπρή τελετή, του ζήτησε τα είδωλα με σκοπό να αποδώσει ο ίδιος τιμές σε αυτά. Όταν όμως τα πήρε, τα κατακερμάτισε και τα έδωσε σε φτωχούς ώστε να τα πουλήσουν. Όταν αντιλήφθηκε ο Λικίνιος τι έπραξε ο Θεόδωρος, διέταξε τη σύλληψη του και την ενώπιόν του μεταφορά. Κατά το μεταξύ τους διάλογο ο Θεόδωρος εμφανίζεται σταθερός της πίστεως του, παρά την πίεση του αυτοκράτορα να θυσιάσει στα είδωλα και παρά την απειλή του για βασανιστήρια. Δεν υποκύπτει με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην φυλακή. Ο Λικίνιος ήταν πραγματικά εξοργισμένος από την συμπεριφορά του Θεόδωρου καθότι θεώρησε εαυτόν προσβεβλημένο.

Το μαρτύριο και το τέλος της ζωής του

Ο Θεόδωρος μένοντας αμετακίνητος ουσιαστικά έθετε τη ζωή του στο τέλος της. Έτσι καθαιρείται άμεσα. Αρχικά τον γδύνουν και εν συνεχεία τον ραβδίζουν με βούνευρα, που στην άκρη τους είχαν μολυβένια σφαιρίδια. Ο Θεόδωρος πάλι δεν μετανόησε και όπως μας πληροφορεί ο Αύγαρος έτριψαν κεραμίδα πάνω στις κομματιασμένες σάρκες του και τον έριξαν στη φυλακή ασφαλίζοντας τα πόδια του, με το Κολαστήριο ξύλο. Μετά από επτά ημέρες ο Αυτοκράτορας, και αφού δεν ενέδωσε ο Θεόδωρος, διέταξε να τον σταυρώσουν. Του κάρφωσαν χέρια και πόδια και προέβηκαν σε βανδαλιστικές πράξεις πάνω στο κορμί του. Έτσι τον παράτησαν μέχρι την επόμενη, όπου και θα μάζευαν τη σωρό του. Ο Αύγαρος όμως τότε αναφέρει ένα μεγάλο θαύμα. Οτι ενώ το απόσπασμα πήγε να τον πάρει, τον είδαν πάνω στο σταυρό αρτιμελή. Οι στρατιώτες το ανέφεραν στον αυτοκράτορα και αυτός ζήτησε την εκτέλεση του. Οι ίδιοι αρνήθηκαν και εκτελέστηκαν. Δεύτερο απόσπασμα τότε πήγε να εκτελέσει τη θέληση του Αυτοκράτορα. Ο κόσμος όμως μαθαίνοντας το θαύμα, είχε σπεύσει στο σημείο, με αποτέλεσμα να εμποδίζονται από τις αντιδράσεις του κόσμου οι στρατιώτες. Ο Θεόδωρος τους είπε ότι είναι καιρός να πάει να βρει τον Κύριο. Έτσι οι στρατιώτες τον εκτέλεσαν κόβοντας το κεφάλι του. Το τέλος της ζωής ήρθε στις 8 Φεβρουαρίου του 319.

Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

π.ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΓΚΟΥΜΑΣ ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΠΑΡΟΡΙΟΥ,ΕΝΑΣ ΠΑΝΑΞΙΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ




Αγαθή τύχη και ευλογία για το χωριό μας ο διορισμός του π.Οδυσσέα Γκούμα ως εφημερίου του Ιερού Ναού Αγίων Θεοδώρων Παρορίου.Ένας χρόνος συμπληρώθηκε απο την ημέρα που εγκαταστάθηκε ο π.Οδυσσέας στο χωριό μας,δίνοντας μια δυναμική εικόνα στην τοπική μας εκκλησία,έχοντας ως συμπαραστάτες και συνεργάτες τη νέα εκκλησιαστική επιτροπή,που εργάζονται φιλότιμα για το καλό της ενορίας μας και του χωριού.Πραγματικά ένας Ιερέας που όλοι οι Παρορίτες λένε τα καλύτερα λόγια στις συζητήσεις μεταξύ τους,ένας Ιερέας που συμμετέχει σε κάθε χαρά ,πόνο και λύπη των συγχωριανών μας.Άξια συνηδοιπόρος η πρεσβυτέρα του.Την ευτυχία τους συμπληρώνουν τα δύο μικρά παιδιά τους και  διαμένουν μόνιμα στο χωριό μας,σε διαμέρισμα που έχει παραχωρήση η τοπική κοινότητα πάνω απο το οίκημά της.Παράλληλα ο π.Όδυσσέας ασκεί με επιτυχία το διακόνημα του ιεροράφτη ,ράβωντας ιερατικές στολές και εκκλησιαστικά κεντήματα.Μαζί με την άξια εκλησιαστική επιτροπή που διόρισε απο την αρχή του έτους ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ.κ.Νικόλαος τον οποίο και ευχαριστούμε για τον διορισμό του νεου μας εφημερίου,παρά τα πολλά εφημεριακά κενά της καθ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως , εργάζονται συνεχώς ,εξωραίζουν και επισκευάζουν όλα τα εξωκκλήσια της ενορίας μας,αξιοποιώντας και το τελευταίο λεπτό απο την προσφορά των Παροριτών.Παράλληλα έχουν βοηθήσει και αναξιοπαθούντες συγχωριανούς μας χωρίς να το γνωρίζει κανείς.π.Οδυσσέα  σ ευχαριστούμε για την αγάπη σου και το σεβασμό που απλόχερα δίνεις σε όλους τους συγχωριανούς μας.Είσαι ΑΞΙΟΣ των αχράντων μυστηρίων,προς δόξαν της θριαμβέβουσας Εκκλησίας μας.

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΡΙΤΕΣ ΣΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ





ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΡΙΤΩΝ
 ΄΄ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ΄΄
ΧΑΛΚΟΚΟΝΔΥΛΗ  36 -10432 ΑΘΗΝΑ

                  

                                         ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



Συγχωριανοί  και φίλοι

Το άρθρο 2 του καταστατικού ιδρύσεως του Συλλόγου αναφέρει μεταξύ άλλων ότι σκοπός του Συλλόγου είναι:

1) H γνωρυμία , βελτίωση ,και ανάπτυξη στις σχέσεις των μελών μέσα απο τακτικές επαφές,η αλληλεγγύη και συνεργασία μεταξύ τους,και η κοινή προσπάθεια στην εντόπιση και επίλυση των προβλημάτων του χωριού Παρόρι με πνεύμα κατανόησης και ενότητας.

2)Η συνεργασία με τους εκλεγμένους φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης στην απο κοινού λήψη αποφάσεων για κάθε θέμα που απασχολεί το Παρόρι και η επιλυσή του είναι εφικτή με την συνδρομή των δραστηριοτήτων των μελών του Συλλόγου προσωπικών και οικονομικών όπου επιβάλλεται και είναι δυνατή

Για τους λόγους αυτούς αλλά και για κάποια σοβαρά προβλήματα που προέκυψαν τελευταία με την προσπάθεια κάποιων συγχωριανών μας να κομματικοποιήσουν τις ερχόμενες εκλογές του Συλλόγου μας,σας προσκαλούμε σε ανοιχτή συγκέντρωση-συζήτηση μεταξύ των μελών του Δ.Σ. και όλων των συγχωριανών μας ,που θα πραγματοποιηθεί αύριο ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΙΟΥΝΙΟΥ και ώρα 11:30 στο καφενείο του κ.Κορδαλή Λουκά στο Παρόρι.Η συμμετοχή των συγχωριανών μας κρίνεται απαραίτητη.Θα παραβρεθούν όλα τα μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου μας


                                                ΓΙΑ ΤΟ Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος                                                                    Ο Γ.Γραμματέας

Κορδαλής Θεόδωρος                                                    Κορδαλής Παναγιώτης


                                                           

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Έφυγε ο φίλος των πολυτέκνων Μοναχός Νικόδημος Μπιλάλης





Του μητροπολίτη Φθιώτιδoς Νικολάου

Έφυγε για τον ουρανό με τραγικό θάνατο ο φίλος των πολυτέκνων, ο λόγιος και αγωνιστής Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης πέφτοντας στους απότομους κρημνούς καθώς επεσκεύαζε την στέγη του κελλιού του, στην ερημική τοποθεσία «Καψάλα» του Αγίου Όρους.
Ο π. Νικόδημος ήταν 82 ετών, αλλά η ψυχή του ήταν νεανική και το φρόνημά του γενναίο. Ήταν από τους πεπαιδευμένους Μοναχούς του Αγίου Όρους με πλούσιο συγγραφικό έργο και μεγάλη πνευματική και κοινωνική προσφορά.
Υπήρξε γόνος της μεγάλης οικογενείας «Μπιλάλη» που ανέδειξε στην Εκκλησία τρεις Αρχιμανδρίτες αδελφούς, τον π. Σπυρίδωνα, συγγραφέα του μνημειώδους έργου «Ορθοδοξία και Παπισμός», τον π. Ευστάθιο, Ιεροκήρυκα Καρδίτσης και τον π. Ευσέβιο, αδελφό της Ιεράς Μονής Πετράκη, καθώς επίσης Μοναχούς και άλλους εκλεκτούς πιστούς επιστήμονες, ένας εκ των οποίων ήταν και ο π. Νικόδημος.

Θεολόγος και Φιλόλογος με πλούσια κατάρτιση και λαμπρό μέλλον προτίμησε τον μονήρη βίο. Ως Μοναχός με ανησυχία για την πορεία της Ελληνικής οικογένειας ίδρυσε τον Σύλλογο Φίλων των Πολυτέκνων για την ενίσχυση των πολύτεκνων οικογενειών και εξέδωσε το περιοδικό «Φίλοι των πολυτέκνων» με το οποίο προέβαλλε την πολύτεκνη Ελληνική οικογένεια. Έχοντας ιδιαίτερη αγάπη στον Όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη εξέδωσε και διέδωσε πολλά έργα του και καθιέρωσε την Αγρυπνία της εορτής του (14 Ιουλίου) στην Ιερά Μονή Πετράκη, η οποία είναι για την πρωτεύουσα ένα μεγάλο πνευματικό γεγονός. Ανοικοδόμησε με προσωπική εργασία και συνδρομές τον πρώτο Ιερό Ναό του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου στο Άγιον Όρος, στο χώρο του κελλιού του Αγίου και εγνώρισε τον Άγιο στο ευρύ Ελληνορθόδοξο κοινό.

Ο μακαριστός π. Νικόδημος δύναται να χαρακτηρισθεί ως «πεπυρακτωμένος σίδηρος» της κατά Χριστόν ζωής, του Ορθοδόξου Μοναχισμού και της ακριβούς Ορθοδόξου πίστεως.
Υπήρξε πρότυπο Μοναχού, που συνεδύασε την βίωση του Μοναχικού ιδεώδους και την κοινωνική και πνευματική προσφορά.
Υπήρξε θεοδίδακτος. Ας είναι τώρα θεοδόξαστος.

† ο Φθιώτιδος Νικόλαος


www.agioritikovima.gr